Prawo w praktyce – Przypadek nr 11.

Powrót do listy przypadków

11. Wypadek drogowy – kolizja z rowerzystą 

Sygnatury spraw w toku:  

• Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim II Wydział Karny z dnia 04 lipca 2023 roku w sprawie o sygnaturze II K 802/22 
• Wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach II Wydział Karny z dnia 08 stycznia 2024 roku w sprawie o sygnaturze II Ka 720/23

Okres trwania sprawy: kwiecień 2022 roku – styczeń 2024 roku

Kwalifikacja prawna czynu: art. 177 § 1 Kodeksu Karnego 

Efekt działań kancelarii: Uniewinnienie Oskarżonej, wykazanie tego iż rowerzystka sam wyrządziła sobie krzywdę, udowodnienie nieprzestrzegania przepisów ruchu drogowego przez rowerzystkę. 

Kolizje i wypadki drogowe z udziałem rowerzystów cechują się pewnym schematyzmem polegającym na tym, iż Policja usuwająca skutki takiego wypadku co do zasady – wychodząc z założenia odgórnego iż rowerzysta jest „niechronionym uczestnikiem ruchu drogowego” – przypisuje w sposób zautomatyzowany winę kierującemu pojazdem mechanicznym (samochodem). 

Praktyka taka jest niejednokrotnie dostrzegalna w przypadku organów sprawujących kontrolę ruchu drogowego, którą często powielają potem uprawnione organy ścigania. 

Tak też było w przypadku Pani Marzeny W., która w dniu 26 kwietnia 2022 roku włączała się do ruchu z drogi podporządkowanej do drogi głównej przy bardzo ograniczonej widoczności. Ograniczenie widoczności polegało na istnieniu wysokiego ogrodzenia (parkanu) ingerującego w „trójkąt widoczności” na skrzyżowaniu dróg publicznych. Ze względu na ograniczona widoczność Pani Marzena W. powoli zbliżała się do drogi głównej i zatrzymała swój pojazd. Nagle zza ogrodzenia wyłoniła się rowerzystka, która gwałtownie zahamowała i upadła przed pojazdem Marzeny W. 

Marzena W. wysiadła z pojazdu, pomogła rowerzystce i odprowadziła ją do pobliskiego domu. Nie doszło w trakcie zdarzenia do fizycznego kontaktu pojazdu mechanicznego Marzeny W. i rowerzystki.  

Jednak następnego dnia rodzina rowerzystki zawiozła ją do szpitala, gdzie stwierdzono złamanie trójskokowe podudzia lewego, co wymagało hospitalizacji powyżej 7 dni. Jednocześnie zawiadomiono o zdarzeniu Policję, która uznała iż Marzena W. potrąciła rowerzystkę w wyniku czego jest winna popełnienia przestępstwa sklasyfikowanego w art. 177 § 1 Kodeksu Karnego. 

Po zapoznaniu się z aktami sprawy podjęliśmy się poprowadzenia Obrony Pani Marzeny W. przed Sądem Rejonowym w Mińsku Mazowieckim. Prokuratura żądała uznania za winną Marzenę W. czynu zabronionego z art. 177 § 1 Kodeksu Karnego i domagała się wypłaty nawiązki na rzecz Pokrzywdzonej rowerzystki.  

Wersje zdarzeń przedstawiane przez rowerzystkę i kierującą pojazdem mechanicznym (Marzenę W.) było rozbieżne. Z wyjaśnień Oskarżonej wynikało, iż w związku z ograniczona widocznością zatrzymała pojazd i obserwowała przedpole tak aby bezpiecznie włączyć się do ruchu z drogi podporządkowanej. Natomiast z wyjaśnień Pokrzywdzonej wynikało zupełnie co innego – a mianowicie to, że Oskarżona najechała na nią świadomie i wywołała u niej poważne obrażenia ciała. Pokrzywdzona twierdziła także że Oskarżona nie ustąpiła jej pierwszeństwa, chociaż była (według Pokrzywdzonej rowerzystki) do tego zobowiązana. 

Podjęliśmy się prowadzenia sprawy i Obrony Pani Marzeny W. 

Wykazaliśmy w piśmie procesowym Obrończym, iż obowiązujące przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym jednoznacznie określają, iż rowerzysta nie może poruszać się chodnikiem, a w taki sposób poruszała się rowerzystka mająca status Pokrzywdzonej. 

Art. 2 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym: 

„chodnik – część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych” 

Art. 16 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym 

„Kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny” 

Art.  33 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym 

„Korzystanie z chodnika lub drogi dla pieszych przez kierującego rowerem jest dozwolone wyjątkowo, gdy: 1) opiekuje się on osobą w wieku do lat 10 kierującą rowerem; 2) szerokość chodnika wzdłuż drogi, po której ruch pojazdów jest dozwolony z prędkością większą niż 50 km/h, wynosi co najmniej 2 m i brakuje wydzielonej drogi dla rowerów oraz pasa ruchu dla rowerów; 3) warunki pogodowe zagrażają bezpieczeństwu rowerzysty na jezdni (śnieg, silny wiatr, ulewa, gołoledź, gęsta mgła), z zastrzeżeniem ust. 6.” 

W rozpatrywanym przypadku kierująca rowerem Pokrzywdzona naruszyła wszystkie w/w regulacje prawne, a warunki pogodowe w dniu wypadku drogowego nie uzasadniały w jakimkolwiek stopniu możliwość korzystania z chodnika przez rowerzystę. Ponadto – jak ustalono w toku sprawy – chodnik nie miał normatywnej szerokości 2,0 m. 

W rzeczywistości wykazaliśmy na podstawie przepisów, iż Pokrzywdzona sama wygenerowała rozpatrywany wypadek drogowy i sama poniosła jego konsekwencje. 

Co więcej, na podstawie art. 167 Kodeksu Postępowania Karnego w zw. z art. 193 § 1 Kodeksu Postepowania Karnego wnieśliśmy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu biomechaniki w celu ustalenia, iż obrażenia Pokrzywdzonej polegające na złamaniu trójkostkowym podudzia lewego nie miały bezpośredniego związku z wypadkiem drogowym w dniu 26 kwietnia 2022 roku, gdyż nastąpiły na wskutek gwałtownego zeskoczenia z rowera (niefortunnego skoku) skutkującego siłami rozchodzącymi się na staw co nastąpiło jeszcze przed fizycznym kontaktem pojazdu Oskarżonej z rowerem Pokrzywdzonej. 

Przedmiotem niniejszego wniosku dowodowego było wykazanie, iż uraz mechaniczny (złamanie trójkostkowego podudzia lewego) nastąpiły jeszcze przed wypadkiem drogowym, tj. w momencie gdy Pokrzywdzona dostrzegając powoli wysuwający (lub stojący pojazd samochodowy Oskarżonej) postanowiła zeskoczyć (zejść) z rowera i zatrzymać się. Niefortunny zeskok i złe stanięcie podstawą stopy wywołało obrażenie  polegające na złamaniu trójkostkowym podudzia lewego. 

Tak też się stało w toku sprawy, gdyż powołany biegły sądowy potwierdził nasze twierdzenia i wskazał, iż tego typu uraz nie mógł powstać na wskutek bocznego uderzenia pojazdu mechanicznego w rowerzystkę. 

Rezultatem naszych działań było całkowite Uniewinnienie Oskarżonej o spowodowanie wypadku drogowego wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim II Wydział Karny z dnia 04 lipca 2023 roku (II K 802/22). 

Wyrok uniewinniający Oskarżoną został utrzymany przez sąd drugiej instancji wyrokiem Sądu Okręgowego w Siedlcach w dniu 08 stycznia 2024 roku w sprawie o sygnaturze II Ka 720/23.

W miejscu tym godzi się podkreślić, iż skuteczne przeprowadzenie Obrony wymaga specjalistycznej wiedzy z zakresu ruchu drogowego. Koniecznym jest zatem wybór Obrońcy, który w stopniu zadowalającym orientuje się w specyfice ruchu drogowego i wypadków drogowych. 

radca prawny dr inż. Jonatan Hasiewicz

"prawnik ruchu drogowego"

wypadki drogowe| wykroczenia | ruch drogowy | drogi | organizacja ruchu drogowego | służebność | droga konieczna | nieruchomości