Prawo w praktyce – Przypadek nr 22.

Powrót do listy przypadków

22. Niedopuszczalna dowolność rozstrzygnięć konserwatora zabytków w inwestycjach budowalnych – czyli co zrobić żeby postawić Konserwatora Zabytków pod ścianą.

Sygnatury spraw w toku: 

• WZW.5151.149.2019.MP (Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków)
• OAiK.650.941.2019.AR.07.20 (Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego)
• KZ-SI.4120.1249.2015.ABO (Prezydent m. st. Warszawy)
• KZ-IAU.4120.2518.2016.ABO (Prezydent m. st. Warszawy)
• PINB.IOT.5162.33.2019.PL (Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego dla m. st. Warszawy)

Okres trwania sprawy: maj 2015 – marzec 2020

Efekt działań kancelarii: uchylenie niekorzystnego rozstrzygnięcia w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu budowlanego, uzyskania nakazu rozbiórki obiektu wpisanego do gminnej ewidencji zabytków, po zakończeniu rozbiórki umożliwienie rozpoczęcia inwestycji budowlanej ze względu brak możliwości ingerencji konserwatora zabytków

***

Pan Piotr G.*, lat 48. Lokalny inwestor i „mały deweloper” w Warszawie. 

Pan Piotr G.* jest właścicielem dwóch budynków wpisanych do gminnej ewidencji zabytków położonych na terenie Dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy. Budynek frontowy (od ulicy – drogi gminnej) jest budynkiem powstałym w latach 60-tych XX wieku, natomiast budynek w oficynie (wejście od podwórza) powstał w latach 1879 – 1882. Budynek w oficynie uległ jednak mocnemu uszkodzeniu podczas II wojny światowej i został odbudowany w zmodyfikowanym sposób w latach 60-tych XX wieku.

(* imię zostało zmienione)

Oba budynki zostały wpisane do gminnej ewidencji zabytków co wymaga uzgodnienia każdego zamierzania budowlanego z Mazowieckim Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków.

Co się działo dalej?

Inwestor (właściciel) zamierzał dokonać kompleksowej przebudowy kamienicy frontowej oraz kamienicy w oficynie celem stworzenia kompleksu mieszkalno-usługowego z garażem podziemnym. Prace projektowo-architektoniczne rozbił na dwa etapy: etap I (kamienica frontowa) i etap II (kamienica w oficynie). Każdy z etapów był ze sobą funkcjonalnie powiązany i założenia projektu nie dawały możliwości odrębnego prowadzenia robót dla etapu I i II.

W maju 2015 roku Decyzją nr 1070/N/15 Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków udzielił pozwolenia i pozytywnie uzgodnił projekt budowlany na realizację etapu I (budynek frontowy). Pozwolenie konserwatora zabytków było konieczne do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, a w następstwie do uzyskanie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.

Następne w listopadzie 2016 roku Decyzją nr 2585/N/16  Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków udzielił pozwolenia i pozytywnie uzgodnił projekt budowlany na realizację etapu II (budynek w oficynie). Pozwolenie konserwatora zabytków było konieczne do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, a w następstwie do uzyskanie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.

W międzyczasie inwestor uzyskał w dniu 16 marca 2016 decyzję nr 153/Ś/2016 udzielającą pozwolenia na budowę dla etapu I inwestycji polegającej na remoncie, nadbudowie, przebudowie i rozbudowie budynku i garażu podziemnego wraz ze zmianą funkcji budynku dla I etapu inwestycji. Prace budowlane rozpoczęły się w 2019 roku. Został otworzony dziennik budowy i powołany kierownik budowy.

W międzyczasie – po rozpoczęciu robót w etapie I – inwestor postanowił sfinalizować proces uzyskiwania pozwolenia na budowę dla II etapu robót (kamienica w oficynie). Urząd Dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy przy ponownym rozpatrywaniu zmodyfikowanego wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, skierował w trybie art. 106 Kodeksu Postępowania Administracyjnego i odpowiednich przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wniosek do Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o ponowne uzgodnienie projektu i warunków zabudowy dla zmodyfikowanych warunków zabudowy. Zmiany były niewielkie gdyż dotyczy sposobu połączenia obu etapów oraz zasad wjazdu do garażu podziemnego. 

I tutaj niespodzianka – w dniu 05 lipca 2019 roku Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków wydaje Postanowienie o odmowie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji dla nadbudowy, przebudowy i rozbudowy budynku „w oficynie” (II etap).  

Powstała bardzo nietypowa sytuacja. Inwestor był przekonany, iż uzgodnienie konserwatora zabytków będzie „lekką formalności”, gdyż już raz w listopadzie 2016 roku Decyzją nr 2585/N/16  Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków udzielił pozwolenia i pozytywnie uzgodnił projekt budowlany na realizację etapu II (budynek w oficynie). Po trzech latach konserwator zabytków „zmienił zdanie”.

Kolejne problemy to fakt zaawansowania budowy dla etapu I inwestycji, które miały być sprzężone z pozyskaniem najpóźniej do połowy 2020 roku pozwolenia na budowę dla etapu II.

Jak konserwator zabytków argumentował swoje odmowne stanowisko?

Konserwator w 2-stronicowym lakonicznym Postanowieniu stwierdził, iż „planowana inwestycja nie jest dopuszczalna pod względem konserwatorskim (…). Wybudowanie łącznika [do etapu I] oraz nowego skrzydła będą kubaturami o tej samej wysokości co oficyna po planowanej nadbudowie, co będzie stanowić bardzo dużą ingerencję w zachowany historyczny układ przestrzenny posesji. Nowoprojektowane kubatury łącznika od południ i skrzydła od strony północnej diametralnie zmienią postrzeganie budowy oficyny, zniekształcając jej wygląd, zaburzając kompozycję elewacji poprzez pozostawienie widocznego jedynie pasa parteru oraz wąskiej środkowej części elewacji”. Koniec. Jak to nazwał klient… „żenujące”.

Ale stało się.

Jakkolwiek polemizować ze stanowiskiem konserwatora zabytków, było ono o tyle dziwne że na łącznik, zmianę kubatury i układ przestrzenny ten sam konserwator zabytków wyraził uprzednio zgodę w listopadzie 2016 roku Decyzją nr 2585/N/16 . Przez 3 lata coś mu się jednak „odwidziało”.

Trzeba było działać i podjąć skonkretyzowane kroki.

Co zaproponowaliśmy klientowi, aby udrożnić proces inwestycyjny?

Postanowiliśmy sprawę rozwiązać na dwa fronty:

Front pierwszy – złożenie zażalenia do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wydane Postanowienie o odmowie uzgodnienie projektu z dnia 05 lipca 2019 roku,

Front drugi – rozpoczęcie procedury w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego o wydanie w trybie art. 67 ust. 1 ustawy Prawo Budowlane nakazu rozbiórki zniszczonego obiektu budowlanego niezamieszkałego i nieużytkowanego od ponad 10 lat.

Trzeba było zadziałać dwutorowo, gdyż stawką była ciągłość realizacji inwestycji budowlanej. Gdyby na jednym „froncie” nie udało się odnieść sukcesu, to drugi „front” byłby punktem zaczepienia i światełkiem w tunelu umożliwiającym wybrnięcie z zaskakującej sytuacji.

Front pierwszy

Przygotowaliśmy obszerne poparte orzecznictwem zażalenie do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wydane Postanowienie Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o odmowie uzgodnienie projektu z dnia 05 lipca 2019 roku.

Podnieśliśmy następujące argumenty:

1. 1. 1. Konserwator Zabytków nie uwzględnił faktu, iż w zastosowane rozwiązania w projekcie decyzji o warunki zabudowy są zgodne z przyjętym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy uchwalonego przez Radę m.st. Warszawy uchwałą nr LXXXII/2746/2006 z dnia 10 października 2006 r., zmienionego uchwałą nr L/1521/2009 z dnia 26 lutego 2009 r., uzupełnioną uchwałą nr LIV/1631/2009 z dnia 28 kwietnia 2009 r., ponownie zmienionego uchwałą nr XCII/2689/2010 z dnia 7 października 2010 r., uchwałą nr LXI/1669/2013 z dnia 11 lipca 2013 r., uchwałą nr XCII/2346/2014 z dnia 16 października 2014 r. oraz uchwałą nr LXII/1667/2018 z dnia 1 marca 2018 r., a poprzez co będą spójne w przyszłym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego właściwego dla przedmiotowego rejonu ulicy Brackiej w Warszawie,
      2. Konserwator Zabytków nie uwzględnił faktu, iż w aktach sprawy znajduje się decyzja nr 1070N/15 z dnia 26 maja 2015 roku wydana przez organ ochrony konserwatorskiej – Stołecznego Konserwatora Zabytków działającego z imieniu Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków – w której pozwolono inwestorowi i uzgodniono dla inwestora projekt budowlany polegający na generalnym remoncie, nadbudowie, przebudowie, rozbudowie i budowie garażu podziemnego oraz zmiany funkcji zabudowy działki (I etap realizacji inwestycji), który jest spójny z wnioskowanym etapem II i w sposób analogiczny obejmuje ten sam obszar ochrony konserwatorskiej,
      3. Konserwator Zabytków nie uwzględnił faktu, iż w aktach sprawy znajduje się pismo Stołecznego Konserwatora Zabytków działającego z imieniu Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 29 maja 2015 roku potwierdzające obowiązujące w rejonie A/24 kąt nachylenia stropodachu nadbudów i stosunek nachylenia do przyległych budynków w rejonie,
      4. Konserwator Zabytków nie uwzględnił zaleceń konserwatorskich wydanych w dniu 18 września 2015 roku przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków działającego poprzez Stołecznego Konserwatora Zabytków, a więc nie było podstaw do dokonania odmowy wydania uzgodnienia zważywszy na fakt tego, iż inwestor wystąpił o decyzję o warunki zabudowy zgodnie z zaleceniami konserwatorskimi,

Wskazaliśmy także że przedmiotowe rozwiązania projektowe podlegają wyłącznie częściowo jurysdykcji organu ochrony zabytków (Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków) od strony układu urbanistycznego drogi publicznej, podczas gdy przebudowa pozostałych elementów niewpływających bezpośrednio na układ urbanistyczny drogi publicznej (tj. od strony wewnętrznej – podwórze) nie podlega ochronie konserwatorskiej, co pominął całkowicie w swoim Postanowieniu z dnia 05 lipca 2019 roku Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków 

Jednocześnie odnieśliśmy się do art. 8 § 2 Kodeksu Postępowania Administracyjnego. Wykazaliśmy na podstawie stosownego orzecznictwa iż zachowanie konserwatora zabytków polegające na niezasadnym i niedopuszczalnym odstąpieniu bez uzasadnionej przyczyny od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawny jest bezprawne i nieuzasanione w sytuacji gdy w:

1. identycznym stanie faktycznym,
2. wobec tego samego podmiotu,
3. w tym samym obszarze układu przestrzennego,
4. w tym samym miejscu,
5. w tym samym stanie prawnym (brak zmiany przepisów prawa miejscowego i prawa powszechnie obowiązującego w przedmiotowej materii,

w roku 2016 w drodze decyzji nr 2585N/16 z dnia 30 listopada 2016 rok Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (działającego poprzez Stołecznego Konserwatora Zabytków) wyrażono zgodę i pozwolono na remont, nadbudowę, przebudowę, rozbudowę budynku wraz z budowę wjazdu do garażu podziemnego oraz zmianą funkcji oficyny budynku biurowego – II etap przy ulicy Brackiej 3 w Warszawie.

Całe zażalenie zostało poparte stosownym orzecznictwem sądowoadministracyjnym oraz dotychczas utrwaloną praktyką organów konserwatorskich w analogicznych spawach.

Co się udało osiągnąć?

W dniu 03 marca 2020 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Postanowieniem o sygnaturze DOZ-OAiK.650.941.2019.AR.07.20 uchylił w całości zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia do organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wskazał iż Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków nie rozpoznał prawidłowo stanu faktycznego rozstrzyganej sprawy. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wskazał, iż wydane Postanowienie rażąco narusza prawo wskazując jednocześnie iż nie istnieją tak naprawdę przesłanki do odmowy uzgodnienia projektu warunków zabudowy dla inwestora.

Na „froncie pierwszym” został osiągnięty sukces. 

Efekt frontu drugiego spowodował jednak coś więcej – „wyeliminowanie całkowicie z gry” konserwatora zabytków.

Front drugi

Zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy Prawo Budowlane „jeżeli nieużytkowany lub niewykończony obiekt budowlany nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia, organ nadzoru budowlanego wydaje decyzję nakazującą właścicielowi lub zarządcy rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu oraz określającą terminy przystąpienia do tych robót i ich zakończenia”.

Jest to bardzo ciekawy przepis, umożliwiający „donos samego na siebie”, czego konsekwencją jest bardzo często nakaz rozbiórki wydawany w formie decyzji administracyjnej przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego. Obojętne prawnie jest to czy budynek taki jest ujęty w gminnej ewidencji zabytków czy też nie jest on tam ujęty. Jeżeli jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu, a  nie nadaje się do remontu lub odbudowy, ma zostać rozebrany. Rozbiórka wiążę się z brakiem obiektu w obrocie administracyjnoprawnych (brak fizyczny i brak prawny), co automatycznie eliminuje możliwość ingerencji konserwatora zabytków. Nie można wydawać uzgodnień (opinii) wobec czegoś czego nie ma.

Tym samym zasugerowaliśmy klientowi sporządzenie ekspertyzy przez uprawnionego konstruktora celem przedstawienia stanu technicznego budynku.  

Sporządzona Ekspertyza Techniczna Oceniająca stan techniczny budynku w oficynie w Warszawie przesądzała w podsumowaniach:

1. Przedmiotowy budynek oficyny tylnej przy ulicy […] jest w stanie awaryjnym i zagraża bezpieczeństwu i zdrowiu ludzi przebywającym w nim i w jego bezpośrednim sąsiedztwie, 
2. Budynek nie nadaje się do użytkowania, 
3. Z uwagi na liczne uszkodzenia i degradację elementów szacuje się, że około 60% elementów konstrukcyjnych budynku należałoby odbudować/ wymienić, aby budynek mógł odzyskać pierwotną stateczność konstrukcji, 
4. Z uwagi na ograniczenia związane z granicznym obrysem działki na której przedmiotowy budynek się znajduje stwierdza się brak możliwości technicznych wykonania remontu bez ingerencji w sąsiednie działki, 
5. Z uwagi na zły stan techniczny budynku przedmiotowy budynek należałoby rozebrać. Przed wykonaniem rozbiórki należy opracować projekt budowlany rozbiórki, w którym ze szczególnością.

Okoliczności agonalnego stanu technicznego budynku potwierdziła także zgromadzona dokumentacja fotograficzna. Budynek przeszedł też pożar.

Według ekspertyzy w 70% budynek jest w stanie agonalnym i nie nadaje się do odbudowy. Niemożliwe są też jakiekolwiek prace naprawcze.

Mając na uwadze powyższe w przedmiotowej sprawie zachodzą dwie istotne przesłanki umożliwiające, a wręcz nakazujące rozbiórkę całego obiektu budowlanego w świetle orzecznictwa sądowoadministracyjnego i interpretacji art. 67 ustawy Prawo Budowlane:

• zły stan techniczny obiektu budowlanego wykluczający jego remont,
• stan zagrażający życiu, zdrowiu i bezpieczeństwu ludzi,
• właściciel budynku nie ma zamiaru wykonywać jego remontu, gdyż stan techniczny budynku wyklucza remont, a wykonywanie remontu na zdegradowanym obiekcie mogłoby doprowadzić do dalszych nieprawidłowości (np. do katastrofy budowlanej).

Mając na uwadze powyższą wiedzę wystąpiliśmy do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego o wydanie nakazu rozbiórki budynku w oficynie (położonego na obszarze gdzie miał być realizowany II etap inwestycji). 

Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego niezwłocznie wszczął stosowne postępowanie. Wyznaczył rozprawę administracyjną na którą stawili się właściciele sąsiednich nieruchomości. Nikt z sąsiadów nie oprotestował konieczności rozbiórki przedmiotowego budynku, gdyż każdy miał świadomość iż jego stan techniczny zagraża sąsiednim nieruchomościom.

Podnieśliśmy też aspekt tego, iż rozpoczęte prace budowlane w obrębie etapu I (rozpoczęte w 2019 roku) mogą wywołać wstrząsy i spowodować zawalanie się budynku „w oficynie”.

Dodatkowo zwróciliśmy uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych w przedmiotowej sprawie.

Potwierdzają to poniższe orzeczenia sądów administracyjnych.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 27 lutego 2019 roku (II SA/Gd 635/18)

„Przesłanką umożliwiającą nakazanie rozbiórki obiektu budowlanego jest, obok złego stanu technicznego obiektu budowlanego wykluczającego jego remont, odbudowę lub dokończenie, również zamiar właściciela danego obiektu podjęcia działań zmierzających do wykonania prac remontowych, wykończeniowych bądź odbudowy. W sytuacji bowiem, gdy właściciel uzna, że jest w stanie podjąć prace prowadzące do remontu, odbudowy bądź wykończenia obiektu budowlanego, brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki”.

Komentarz: W przedmiotowo rozpatrywanej sprawie właściciel jest świadomy, iż nie jest w stanie podjąć się prac naprawczo-remontowych ze względu na iście agonalny stan techniczny budynku „w oficynie”.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2019 roku (VII SA/Wa 2008/18)

„Przepis art. 67 ust. 1 p.b. odnosi się przede wszystkim do sytuacji, gdy stan obiektu uniemożliwia doprowadzenie go do właściwego stanu technicznego (np. gdy obiekt stwarza bezpośrednie zagrożenie zawalenia się czy też bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa, którego nie można zlikwidować)”.

Komentarz: Obecny stan budynku „w oficynie” uniemożliwia go do doprowadzenia do właściwego stanu technicznego, nawet gdyby właściciel budynku poczynił niezbędne działania i poniósł określone koszty.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2018 roku (VIII SA/Wa 649/18)

„Przesłankami wydania decyzji o rozbiórce jest nieużytkowanie obiektu oraz nienadawanie się obiektu do remontu. Zwrot „nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia” o którym mowa w art. 67 ust. 1 p.b. odnosi się nie tylko do obiektywnej niemożności przeprowadzenia remontu, ale również do braku zamiaru właściciela doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem”.

Komentarz: W istniejącym stanie faktycznym właściciel budynku „w oficynie” nie ma jakiegokolwiek zamiaru dokonywać nieuzasadnionych względami budowlanymi napraw budynku „w oficynie”.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2018 roku (VIII SA/Wa 376/18)

„Zwrot „nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia”, o którym mowa w art. 67 ust. 1 p.b., odnosi się więc nie tylko do obiektywnej niemożności przeprowadzenia remontu, odbudowy lub wykończenia, ale również do braku zamiaru właściciela doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem”.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 08 kwietnia 2009 roku (II OSK 515/08)

„Zwrot „nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia”, o którym mowa w art. 67 ust. 1 p.b. odnosi się nie tylko do obiektywnej niemożności przeprowadzenia remontu, odbudowy lub wykończenia, ale również do braku zamiaru właściciela doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem”.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 listopada 2017 roku (II SA/Lu 467/17

„Zwrot „nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia”, o którym mowa w art. 67 ust. 1 p.b., odnosi się nie tylko do obiektywnej niemożności przeprowadzenia remontu, odbudowy lub wykończenia, ale również do braku zamiaru właściciela doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem”.

Komentarz: W istniejącym stanie faktycznym właściciel budynku w oficynie nie ma jakiegokolwiek zamiaru dokonywać nieuzasadnionych względami budowlanymi napraw budynku w ofycinie.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 08 lipca 2013 roku (II SA/Kr 499/13)

„Nie jest prawidłowa wykładania art. 67 ust. 1 p.b. polegająca na założeniu, że jedynym kryterium oceny, czy obiekt budowlany podlega rozbiórce, jest jego stan techniczny obiektu. Zwrot „nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia”, o którym mowa w art. 67 ust. 1 p.b., odnosi się nie tylko do obiektywnej niemożności przeprowadzenia remontu, odbudowy lub wykończenia, ale również do braku zamiaru właściciela doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem”.

Komentarz: Budynek w oficynie nie nadaje się do remontu. Właściciel obiektu nie ma jakiegokolwiek zamiaru dokonywać nieuzasadnionych względami budowlanymi napraw budynku w oficynie.

Po dwóch wizjach lokalnych, rozprawie administracyjnej i kolejnym piśmie uzasadniającym konieczność rozbiórki, Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w dniu 20 stycznia 2020 roku wydał decyzję nr IOT/13/2020 nakazującą rozbiórkę budynku w oficynie. Przed wydaniem decyzji wystąpił o jej skonsultowanie z Mazowieckim Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, jednakże konserwator pozostał bierny dzięki czemu zaistniała przesłanka z art. 67 ust. 4 ustawy Prawo Budowlane.

Decyzja stała się ostateczna w toku instancyjnym w dniu 21 lutego 2020 roku. Sukces został osiągnięty. Rozbiórka ma się zakończyć – zgodnie z treścią decyzji – w terminie 6 miesięcy licząc od daty rozpoczęcia rozbiórki.

Jaki wpływ na działania konserwatora zabytków ma wydana decyzja nakazująca rozbiórkę budynku w oficynie?

Konserwator zabytków został „ograny”. Niezależnie od tego jaki będzie wynik „ponownego rozpatrzenia sprawy” przez konserwatora zabytków w postępowaniu o uzgodnienie warunków zabudowy należy zauważyć, że po rozbiórce obiektu z mocy prawa będzie on musiał zostać wykreślony z gminnej ewidencji zabytków.

Zmiany istotnych okoliczności sprawy wiąże się z tym, iż budynek „oficyna” musi zostać bezwzględnie rozebrany ze względu na jego agonalny stan techniczny (zgodnie z treścią komparycji decyzji nr IOT/13/2020 PINB). Czyni to całkowicie bezprzedmiotowym udzielenie uzgodnienia lub brak udzielenia uzgodnienia przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, gdyż „przedmiot” uzgodnienia jest objęty decyzją rozbiórkową istniejącą w obrocie administracyjnoprawnym.

***

W miejscu tym należy zaznaczyć, iż przeprowadzenie tak wielowątkowego postępowania administracyjnego wymaga zawsze dobrego przygotowania merytorycznego u profesjonalnego pełnomocnika (np. radcy prawnego). Zawsze warto skonsultować przed wszczęciem takich postępowań ewentualnych następstw prawnych, które mogą one wywołać.